Deze zin schoot me te binnen in een cafetaria in Enschede waar ik op mijn patatje pindasaus aan het wachten was, samen met mijn vriendin Jolande. Ik kan me over zoveel dingen zorgen maken. Zelfs als ik in de rij sta in de snackbar: "Staat deze mevrouw in de rij of heeft ze niet door dat ze in de rij staat? Misschien heeft ze wel niet door dat ze in de snackbar is, of dat ze uberhaubt leeft. Ik ga d'r maar voorbij. En dan, waarom moet ik wel eerst betalen en de rest van de klanten pas als ze hun eten krijgen? Volgens Jolande omdat ik het hier op ga eten en geen afhaler ben. Zou kunnen..."
Mezelf dingen afvragen. Dat doe ik eigenlijk de hele tijd, als het ff kan. Dan is het soms wel fijn om het even van je af te schrijven (zoals met dit blog), of anders afgeleid te zijn: een spelletje spelen (liefst Go natuurlijk), een avondje tappen (of gewoon een biertje drinken) in de Vestingbar, of wat "quality-time" met je vriendin doorbrengen. En zo kom ik het leven wel door! Maar toch ben ik soms wel jaloers op de mensen die "gewoon leven".
