Allereerst is het een artistieke uitlaatklep. Een bezigheid om iets te doen met emoties die ik blijkbaar bezit. Dit durven te uiten en proberen in woorden te vatten vind ik een uitdaging en ook een goede stap voor het beter omgaan met mijn negatieve emoties.
Ten tweede ben ik gewoon een fan van taal en is het dichten voor mij vooral een spel met taal. Sommige woorden hebben bijvoorbeeld voorrang gekregen op andere woorden omdat ze wel in de rijmvorm of in het tempo passen. Daardoor verliest het natuurlijk iets aan realisme, en ik zie het daarom ook als semi-autobiografisch, niet volledig autobiografisch.
Ten derde kun je de woorden natuurlijk op velerlei manieren interpreteren. Je kan het puur zien als een sombere opeenstapeling van zinnen, maar er zit bijvoorbeeld ook de wens naar "opnieuw beginnen" in, en iemand die er helemaal klaar mee is zal dat niet zo formuleren denk ik :-)
Ik ben absoluut van plan om meer te doen met mijn wens om dingen op papier te zetten (blogposts, verhaaltjes, gedichten) en laat me dan ook niet tegenhouden door de deels negatieve reacties :-)
Wel zal ik proberen niet alles zo somber te laten zijn, ik ben namelijk het grootste deel van de tijd gewoon een positief ingesteld mens met goede hoop op de toekomst. Ik erken echter ook dat het niet altijd zonneschijn kan zijn.
Marin uit! ;-)
