zondag 25 februari 2018

Nieuw Poker Blog!

Hoi allemaal!

Het is hier wat rustig geweest de laatste tijd en dat zal waaarschijnlijk ook nog wel even zo blijven, want ik ben een nieuw Engelstalig blog begonnen over poker: https://donkbetclown.wordpress.com/

Sinds november 2017 probeer ik (onder mijn alter ego Questje) op PokerStars geld te verdienen met online poker toernooien. So far so good, ik maak winst! Maar poker is een tricky businness, en ik heb nog veel te leren om hogere stakes te kunnen gaan spelen. Op mijn blog zal ik poker strategy bespreken, mijn resultaten posten en handen gaan reviewen.

Heb je dus interesse in poker en/of wil je gewoon volgen hoe het me af gaat in de online pokerwereld -> https://donkbetclown.wordpress.com/

Veel leesplezier :-)

zaterdag 29 juli 2017

De Kroeg [deel 2!]

In april konden jullie al deel één lezen van "De Kroeg", mijn poging tot een verhaal (misschien ooit boek) over mijn ervaringen als barman :-)
Klik hier om dit deel te lezen als je hem gemist had!

Mijn eigen getapte biertje – kennelijk toch een gewoonte als ik aan het tappen ben – zet ik naast mijn computer. Toch nog maar even doorwerken. De bestuursvergadering zit me nog dwars.

De Kroeg - Deel 2


De emoties liepen weer hoog op tijdens de vergadering. Ik vind dat vaak lastig om mee om te gaan. Ik snap dat het er bij hoort, want niet alles kan altijd vredig en zonder conflict gaan. Dan kom je ook nergens. Justine en Joost kwamen terecht in een principiële discussie over bierprijzen, kosten en opbrengst. Ik probeerde mij er in te mengen en aan te geven dat beide ideeën zo zijn voor en nadelen hebben – een van de taken als voorzitter – en dat we hier later nog maar eens op terug moesten komen.

Ik ben nu een paar maanden actief als voorzitter, en het bevalt op zich prima. Hiervoor was ik al een tijdje secretaris, en dan leer je het reilen en zeilen van de bar al aardig. Persoonlijk was ik het principieel eens met Justine, onze penningmeester, dat de prijzen natuurlijk omhoog moeten als onze marge te laag is. Joost, mijn opvolger als secretaris, is juist bang dat we veel gasten, en dus omzet, verliezen als we onze Amsterdammertjes nu duurder maken. Ik besloot dat het beter was de discussie even vooruit te schuiven. Er misschien even een nachtje of twee over slapen en met wat leden in de bar er over praten leek me beter dan overhaast een besluit te nemen.

De Kroeg is namelijk geen normaal bedrijf, het wordt helemaal gedraaid door studenten. Dus iedereen doet het vrijwillig en met nagenoeg geen eerdere ervaringen. Dat maakt het uitdagend en leerzaam maar af en toe natuurlijk ook lastig. Ik ben drie jaar geleden lid geworden en was gelijk verkocht.

“David!”

Wat nu weer, denk ik. Marcel is er toch niet weer vandoor?

Het is tapper Levi: “Kun jij een portier bellen, het begint aardig druk te worden en er zijn geen portiers aanwezig! De sfeer begint ook een beetje om te slaan.”

Poeh, het is al na twaalven dus ik vraag me af of dat zin heeft. Maar ik stem toe en pak de ledenlijst er bij. De eerste neemt niet op. Dat gaat lekker. De tweede verzoekt of ik niet meer na twaalven wil bellen. Ik denk op mijn beurt dat hij dan beter afscheid kan nemen als hij toch geen tijd meer heeft voor het nachtleven dat bij een kroeg hoort. De derde zegt dat hij er aan komt. Op Tommie kan je altijd rekenen. Dom dat ik hem niet gelijk als eerste probeerde. Ik verkondig opgelucht het goede nieuws aan Levi en ga verder met het lezen van mijn bestuursmail.

Later op de avond ga ik aan de bar een biertje drinken en houd alles een beetje in de gaten. Dat automatisme kun je na een tijdje echt niet meer uitzetten. Steeds als er iemand binnen komt kijk je toch even om en als er veel leeg glaswerk staat haal je het op. Dat noemen ze beroepsdeformatie of blikvernauwing. Nou, mijn blik lijkt zich juist te verbreden. Maar dat zal wel alleen heel lokaal een goede interpretatie zijn van het begrip. En daar valt weer een glas, hoor ik. Gelukkig zie ik Tommie gelijk er op af lopen met een stoffer en blik en de volleyballer – kennelijk zijn ze net kampioen geworden - die het glas liet vallen veegt enigszins beschamend de scherven bijeen. 

Levi en Marcel kunnen de drukte weer goed aan en proosten nog maar eens op een mooie avond terwijl ze iedereen in de gaten houden. Tommie, die was ingevallen als portier, kijkt een beetje geërgerd om zich heen. Bij binnenkomst vertelde hij dat hij eigenlijk om half negen alweer college heeft, dus als het even kan wil hij zo snel mogelijk weer naar huis. De volleyballers hebben ook eigenlijk wel genoeg gehad, dus wordt er aan de DJ gevraagd de standaardafsluiter, Piano Man, zo op te zetten.

Na het schoonmaken blijf ik even gezellig nadrinken. Dat is toch wel een van de gezelligste momenten van de avond. Moe maar voldaan van een mooie avond nog even bijkletsen. De omzet van de avond wordt dan ook bekend gemaakt en er kan nog een alcoholische versnapering (of twee) worden genuttigd. We zijn maar met zijn vieren over. Tommie is net weg. Levi en Marcel bespreken de uren en ik besluit Sjoerd, de DJ van vanavond, te vragen hoe het met hem gaat. Hij kijkt een beetje treurig uit zijn ogen, dus ik maakte me zorgen. Hij trekt een ernstig gezicht en vraagt of ik even mee wil lopen naar buiten, zodat we ongestoord kunnen praten. Levi en Marcel hebben niks in de gaten, die zijn nog druk aan het kibbelen over een of ander onbelangrijk misverstand tijdens de avond.

“David, ik denk dat ik er mee moet stoppen. Ik trek de late uren niet meer goed, en heb ook steeds minder zin om te komen draaien”.
“Ah, ik snap het ja. Jammer dat je het niet leuk meer vindt, is er misschien een andere divisie waar je meer plezier kan hebben? Tappen bijvoorbeeld?”
“Dan wordt het niet minder laat natuurlijk.”
“Dat is waar, maar je bent wel op een hele andere manier bezig, en doordat je veel interactie hebt met gasten en je medepersoneel vliegen de avonden om hoor!”

Ik neem nog een slok van mijn Kasteeltje en geef Sjoerd even de tijd om na te denken.

“Ik zal het overwegen, het is geen gek idee. Ik help al af en toe mee bij drukte, en dat gaat op zich wel redelijk. Ik kom er nog op terug, bedankt voor je tijd man!”
“Geen probleem!”

Langzaam lopen we weer naar binnen. We besluiten dat het goed is geweest voor vandaag en sluiten met zijn vieren de bar af. Netjes alle deuren op slot, de lichten uit, het bier afsluiten en het alarm er op zetten. Buiten kletsen we nog even bij onze fietsen. Gelukkig is het nog donker buiten. Dat betekent dat we het nog relatief acceptabel hebben gehouden en morgen nog wat aan onze dag kunnen hebben.

Thuis val ik als een blok in slaap. Horeca is een zwaar vak, ook al doe je het maar parttime.

To be continued!

maandag 22 mei 2017

Mini-vakantie Londen

Zo. Er even helemaal uit. Dat was lekker!

Samen met een van mijn beste makkers uit Enschede heb ik mij vier dagen prima vermaakt in Londen City. Wat een metropool. Vooral de winkelende mensenmassa op Oxford Street maakte nogal indruk en het is bizar hoe vaak het nét goed gaat (altijd!) op straat met al die bussen (uiteraard de rode dubbeldekkers), taxi's en een enkele verdwaasde fietser. Ik zou er niet graag fietsen. Al was het maar omdat het links rijden niet echt snel went gok ik zo. :-)

De hoofdactiviteit was de Premier League of Darts finale (play-offs) kijken in de O2 arena. Ook dat was episch. Wat een atmosfeer. Veel dronken Britten. De opkomst van de spelers en de spannende momenten bij het wel (of niet, Wright...) raken van de doubles waren fantastisch en veel intenser dan als je op TV kijkt. Ook opvallend vond ik het feit dat je de wedstrijd gewoon prima kan volgen via de grote schermen. Je moet wel af en toe wat schreeuwende Britten ("Come on Tayyyy!") kunnen negeren... Uiteindelijk won MvG "natuurlijk", en konden we de blije Dutchies uithangen!

O2 Arena
Verder lekker veel pints geproefd (de meeste smaakte prima!), Full English Breakfast (zie plaatje) gegeten, gewandeld door de straten (ik ben wel wat blaren rijker), voorin de rode dubbeldekkers gezeten, een beetje aan sightseeing gedaan (Big Ben, Londen Eye, Waterloo, Thames, Londen Bridge), de underground uitgespeeld ("Mind the gap!!") en een stel Britten verslagen met darts in een lokale "vrimibo"-pub. Ik heb zelfs een 180er gegooid (mijn 3e in mijn leven pas), waarvoor ik de nodige applaus en high-fives mocht ontvangen. Netherlands - England: 3 - 1 in sets.

We waren wel een beetje vergeten te eten (17:00 naar binnen, 22:00 naar buiten) dus waren we redelijk dood na deze ervaring. :-)
English Breakfast
De laatste avond werd een nachtje doorhalen. Het "even pokeren" werd tot 3:00 spelen. Uiteindelijk met meer ponden het (24-uurs) casino verlaten dan we er mee inliepen, en ook nog gratis bier gedronken. De tafel was redelijk soft, op een aantal degelijke spelers (met name Chinezen) na, en na een tijdje was ik in de cashgame zelfs de big stack en "table captain". Heerlijk! Helaas ging er toen geen bus of underground meer naar onze slaapstek dus hebben we ook een deel van onze winst aan een cab moeten uitgeven. Toen even snel gedoucht en op naar het vliegtuig terug naar Nederland. Bonus van deze vakantie: ik geloof dat ik vliegen niet zo heel eng meer vind. Was zelfs best relaxed!

Londen, je bent geweldig!

donderdag 6 april 2017

De Kroeg

Ik ben al een paar jaar bezig met het schrijven van een wat langer verhaal (de term "boek" gaat me vooralsnog wat ver). Hierbij post ik graag een stukje van een van mijn concept-schrijfsels. Ik ben benieuwd of het prettig leest en of het een beetje vermaakt. Daarnaast zullen de VB'ers die dit lezen er misschien wel een en ander in herkennen, maar ik heb expres geen echte namen gebruikt. In principe is het "semi-autobiografische fictie".

De Kroeg [concept]


“David!”

Ik schrik op van mijn bureaustoel. Kennelijk ben ik ingedommeld tijdens het lezen van de notulen van de bestuursvergadering. Blijkbaar is mijn hulp beneden gewenst.

“David, Levi vraagt of je even kan bijspringen! Er komen net een stuk of 40 dronken mensen van een of ander kerstdiner binnen en Marcel is net roken. En je weet hoe Marcel is, dan is het sneller om…”

“Ja ja, ik snap het”, zeg ik. 

Ik pak een werkshirt uit de kast en snel naar beneden. Dan moet de knop altijd wel even om. Van kantoorwerk, besluitvorming, consensus en de dilemma’s van potentiële prijsverhogingen in één keer omschakelen. Hop, de trap af en ik draai de bocht om. Van stilte naar chaos in tien seconden. Een Formule 1-auto is er niks bij.

Levi knikt me vriendelijk toe, terwijl hij een glas cola inschenkt voor een van de gasten. Ik denk niet dat er kortere knikjes mogelijk zijn dan deze. Als ik net op het verkeerde moment met mijn ogen had geknipperd had ik het gemist. Het doet me wel goed natuurlijk, zelfs zo’n minuscule vorm van erkenning. Ik ben daar erg gevoelig voor.

Ik zet mijn standje barmanneritus aan en vraag vriendelijk of de aangeschoten dame ijs in haar Baileys wil. Ze kijkt me wat verward aan. Ze heeft al betaald, dus ik doe gauw één ijsklontje in haar tumbler, zet het glas voor haar neer en ga snel naar de volgende gast. Of hij bier mag voor het stapeltje muntgeld dat hij in mijn handen laat vallen. Tuurlijk, ik schat snel af dat het ongeveer 10 euro is en ik begin de Amsterdammertjes te vullen. Ik mats hem en rond het af op zeven stuks. Hij lijkt meer dan tevreden.

Marcel komt weer binnen.

Hij kijkt wat verward om zich heen waar al die mensen vandaan komen, tapt een fluitje, schuimt hem af en zet hem neer voor Mart, die al een tijdje aan het korte stuk van de bar zit. Hij is een van de weinige fluitjesdrinkers die er nog zijn. Kennelijk heeft Marcel  op het terras zitten dromen, want De Kroeg heeft maar één ingang en daar zijn al deze mensen toch echt langs binnen gekomen.

“Redden jullie het weer?”, vraag ik dan maar.

Levi knikt, een bijna onmeetbaar langere tijdsperiode dan het vorige knikje. Ik neem weer de trap naar boven. Mijn eigen getapte biertje – kennelijk toch een gewoonte als ik aan het tappen ben – zet ik naast mijn computer. Toch nog maar even doorwerken. De bestuursvergadering zit me nog dwars. 

(te be continued...)